اشعار علیرضا محمدعلی بیگی

فلق زد و نظر آسمان به خاک افتاد
تمام روشنی کهکشان به خاک افتاد

شهید را سر ماندن نبود در ملکوت
پرنده‌تر شد و از آشیان به خاک افتاد

چکید جوهر اشراق بر صحیفه ی چشم
نوشته‌‌اند که:  وقتی جوان به خاک افتاد،

زمان سیاه شد و عرش و فرش درهم ریخت
زمین بلند شد و آسمان به خاک افتاد

فرشتگان! به‌درآیید گاهِ خشم خداست
که روی ماه خدا آن‌چنان به خاک افتاد...

نوشته‌اند ولی... جرأت نوشتن نیست
چگونه جان جهان نیمه جان به خاک افتاد

شکسته است بگیرید زیر بال‌اش را
میان روضه خود روضه‌خوان به خاک افتاد

خیال نیست مَثل نیست أحسن القصص است
بر این رواق مگر می‌توان به خاک افتاد،

ولی ندید خدا را؟! گواهِ من چشمی است
که سجده‌سجده در این آستان به خاک افتاد